In een gigantische plensbui arriveer ik in een oude gammele bus in Hunsur, een klein stadje 50 km ten westen van Bangalore in Zuid- India. De regen is volkomen onverwacht en hoort niet te vallen in deze tijd van het jaar. Het is al donker en ik begin me al af te vragen of ik deze avond Kushalnagar, het dorp dat naast de Tibetaanse nederzettingen ligt, nog zal bereiken. Gelukkig tref ik onder de overkapping van het busstation een paar jonge Tibetaanse monniken aan. Ze wachten al een uur op een bus naar Kushalnagar maar hebben ook geen idee of er nog één komt. India blijft India, onvoorspelbaar. De monniken blijken uit het Sera Mey klooster te komen, de plaats waar ik heen wil. Ze bieden me, gastvrij als Tibetanen zijn, onmiddellijk onderdak aan in het huis waar zij met een aantal andere monniken wonen. Een taxi voor de resterende 50 km naar het Sera Mey blijkt 300 rupees, f 15,- te kosten. Het is een bedrag wat ik me makkelijk kan veroorloven. Desondanks staan de monniken erop dat ze ook een deel van de rit mee betalen. Al spoedig hobbelen we in een overvolle Ambassador, met ruitenwissers die de naam niet verdienen, door de plenzende regen. Tassi, een 19 jarige monnik, vertelt me onderweg over zijn leven in Sera Mey. De komende dagen zal hij zich als een goede gids ontpoppen. Als we na een uur in het huis waar de monniken wonen aankomen word ik hartelijk ontvangen. Niemand van de andere bewoners schijnt er zich zelfs maar over te verbazen dat ik zomaar in de late avond te gast kom. Tassi woont met vier andere jongens van zijn leeftijd in een eenvoudig huis. Een oudere monnik woont er eveneens, hij fungeert als mentor voor de jonge monniken. Veel krijg ik helaas niet van hem te zien, de volgende ochtend moet hij op reis. Hij geeft elk jaar in Italië drie maanden onderricht in meditatie en het Tibetaans boeddhisme. Hij nodigt me onmiddellijk uit naar Italië te komen. Als ik de volgende ochtend wakker word ontbijt ik met de monniken. Ze hebben een paar dagen vakantie zodat ze niet zoals gewoonlijk om 5 uur uit bed moeten. Ook het ontbijt dat we nuttigen is wat luxer dan gewoonlijk: thee, brood en voor ieder een gebakken ei. Het ontbijt in het klooster bestaat normaal uit alleen brood en thee. Als Tassi me die dag rondleidt waan ik me bijna in Tibet, overal lopen monniken. De verschillende kloosters die we bezoeken zien er volledig authentiek uit. Alleen de Indiase handelaren die langs de weg kokosnoten en andere zaken verkopen, en het hete en dorre landschap maken me duidelijk dat ik nog steeds in India ben. De Tibetaanse nederzettingen blijken een groot gebied te beslaan. We verplaatsen ons dan ook steeds per riksja. De riksja vormt min of meer het openbaar vervoer in de settlements. Nergens heb ik zulke overvolle exemplaren gezien als hier in Bylakuppe, zes man in één zo'n kleine driewieler is er meer regel dan uitzondering.     Gevlucht uit Tibet Tassi vertelt me honderduit over zijn leven. Hij is in India geboren en opgegroeid en dat is een heel verschil met de monniken die als vluchteling uit Tibet aankomen. In het huis waar ik verblijf zit een jonge monnik die nog geen jaar geleden uit Tibet gevlucht is. Ook Tassi heeft moeite met hem te spreken want het dialect van de nieuwkomer kent hij niet en hij spreekt geen Engels. Ik moet het doen met de warme en ontwapenende glimlach van deze monnik. De Tibetanen zitten over de hele wereld verspreid en dat is op deze plek duidelijk te merken. Tassi bezit een paar cd's met de laatste discohits erop, gekregen van Tibetaanse vrienden uit Amerika die onlangs op bezoek kwamen. En aan de muur van zijn gedeelde kamer hangt een kalender van de Italiaanse voetbalclub Inter. Ik heb moeite de jongens als monniken te zien, ze gedragen zich zoals jongens van hun leeftijd zich overal gedragen. De disco beat dreunt op hun vrije dagen even hard door de kamer als die bij een westerse tiener. Toch kent hun leven als monnik veel beperkingen, de de voetbalkalender hangt wel op Tassi's kamer maar voetballen zelf is er voor hem niet bij. Ook een bezoek aan een Indiase film is uit den boze, al dat geweld en de seks maakt de geest veels te onrustig. Als Tassi betrapt zou worden op zo'n uitstapje zwaait er letterlijk wat voor hem. Met ontzag spreekt hij over een oudere monnik die er wel zo hard op los kan slaan dat je na afloop naar de dokter moet. Rondom het Sera Mey klooster zitten diverse kleine winkeltjes en een paar kleine restaurantje die door de monniken gerund worden. Alle monniken werken bij toerbeurt in die winkels in de keuken van het klooster. De monniken houden ook wel van een spelletje, midden op straat voor het klooster spelen ze, omringd door veel kijkers, snooker. Samen met Tassi zwerf ik een paar dagen door het uitgestrekte gebied van Bylakuppe, door de Tibetaanse nederzettingen en bezoek het nabijgelegen Kushalnagar. Kushalnagar Kushalnagar is een typisch Indiaas dorp maar de aanwezigheid van de Tibetanen maakt de sfeer er geheel anders. Het is marktdag als ik het dorp bezoek en op straat zitten naast de talloze Indiërs ook veel Tibetanen die hun waren te koop aanbieden. De verhouding met de plaatselijke bevolking is over het algemeen goed. Het verbaasd me altijd weer om de ene keer een Tibetaan tegen te komen die Zwitsers-Duits spreekt, de volgende Amerikaans, en nu weer een die vloeiend Hindi spreekt. De Tibetanen hebben zich over de gehele wereld verspreid en velen van hen zijn in die landen inmiddels geboren en getogen. Hoewel veel Tibetanen tientallen jaren in India wonen beschouwen zij zich zelf er nog steeds als gasten. Tassi droomt nog steeds over een vrij Tibet, als hij er over praat wordt hij heel enthousiast over het idee er eens terug te keren. Eénmaal is hij er zelfs al op bezoek geweest. Hoewel er een paar kleine hotels in de nederzettingen aanwezig zijn ontmoet ik er bijna geen enkele buitenlander. Na een paar dagen neem ik weer afscheid van het Bylakuppe, Tassi geeft me als afscheidcadeau een kleine boeddha voor 'Good luck".