Door Prembuddha

'Namaskar, welcome to satsang.'
Aan het woord is Samarpan. De plaats is Leela, het Osho Meditatie Centrum te Hengelo.
'Satsang, vervolgt hij, is where we hang out with the truth. It is not a serious affair. It is about having fun together and telling the truth about who you really are."

ls ik de pantoffels zie waarop hij is komen binnenlopen begrijp ik waarom het plaatselijke blad de satsangs beschreef als: 'Huisman verkondigt de Waarheid.' Na een korte inleiding begint het spel van vraag en antwoord. Ik raak geboeid door zijn antwoorden en voel de authenticiteit ervan. Het zijn vragen over meditatie, problemen in relaties. 'De truc is te accepteren wat het leven je geeft en dat goed te gebruiken.' zegt hij als eerste reactie op de vele vragen.
Omgeven door foto's van verlichte geesten als Ramana, Poonjaji en Osho beantwoordt hij met veel geduld vraag na vraag. En er is plezier, hij heeft een goed gevoel voor humor.
Na afloop van de satsang rookt Samarpan samen met enkele bezoekers van de avond op het plein voor het centrum een sigaretje. Heel gewoon als ieder ander, enige pretentie of guru trip lijken hem vreemd. Een beetje verlegen poseert hij voor een foto.

Samarpan: 'Ik ben in Amerika in een katholiek gezin opgegroeid. Dat vond ik prima, ik ging zelfs voor priester studeren op het seminarie. Het was mooi cadeau, ik werd zo bevrijd van m'n familie en leefde in een vredige omgeving. Het enige probleem was dat seks er absoluut taboe was. De kerk zelf vond ik prettig, ik hield ervan 's ochtends vroeg naar de mis te gaan. Toch heb ik het seminarie verlaten en ben geen priester geworden omdat ik er niet in slaagde celibatair te zijn. Met de seksuele moraal van de kerk was ik het totaal oneens. Nadat ik het seminarie had verlaten ben ik in het begin jaren zestig heel gewoon getrouwd. We kregen in vijf jaar tijd vier kinderen. M'n huwelijk hield niet zo lang stand, ik had teveel interesse in andere vrouwen. Later heb ik nog wel geprobeerd contact te krijgen met m'n kinderen maar er was van hun kant geen interesse. Na wat ik mijn ontwaken noem heb ik geen contact meer met ze. In feite heb ik nu honderden kinderen, diegenen die de waarheid willen horen.

Be Here Now
Door m'n zus ontdekte ik andere dingen dan die ik in mijn katholieke opvoeding had geleerd. Door haar ging ik een boek van Ram Das lezen: 'Be Here Now,' het inspireerde me. Dat was in de jaren 70, ik hing toen zo'n vijf jaar lang de hippy uit. Ik woonde destijds in het zuiden van Californië, in Ventura Country. Om van te leven handelde ik ondertussen in onroerend goed. In die tijd ging ik ook weer studeren, ik maakte een studie als counselor af. M'n vriendin was sekstherapeute en samen ontdekten we de boeken van Osho. Het boek Tantra was precies het juiste boek voor me, elke bladzijde was een nieuwe openbaring. Het werd m'n bijbel en ik droeg het altijd met me mee. Ik las er dagelijks in en voelde me vaak in bliss. In die tijd had ik een diepe spirituele ervaring. M'n toenmalige vriendin was een echte dopie, zij rookte vaak marihuana. Samen rookten we op een keer wat goede stuff en ik kwam terecht in een toestand van loslaten, niets doen, meegaan met de energie. Ik had een satori, een ervaring van verlichting. Het was nacht maar ik kon zien alsof het dag was, alles was helder. Plotseling wist ik alles. Ik voelde me totaal high. Een paar weken lang bleef die ervaring bij me. Natuurlijk wilde ik die ervaring daarna weer terug, maar dat duurde jaren. Ik hoorde Osho zeggen 'Vergeet het maar, het was alleen een ervaring.' Ook ging ik in die tijd naar Krishnamurti in Ohai. Daar ontmoette ik sannyasins. In het begin had ik veel weerstand tegen het oranje van de sannyasins gevoeld.

Sannyas
Maar hun levenstijl met veel huggen, lachen en plezier trok me aan. Ik voelde dat ik mijn familie had gevonden en schreef Osho om sannyas te nemen. Zo rondom 1980 moet dat geweest zijn schat ik, ik ben nooit zo goed met jaartallen. M'n leven veranderde daardoor totaal. Direkt ben ik een paar maanden in Geeta, een Osho centrum, gaan wonen. Na het eerste grote festival in Rajneeshpuram, de grote commune van Osho in Oregon, heb ik toen mijn eigen huis opengesteld voor sanyassins. En zoals altijd was ik druk met allerlei vrouwen in de weer. Op dat gebied had ik een slechte reputatie. Maar de geruchten die er over mij rondgingen waren wat mij betreft beter dan m'n werkelijkheid. Na het tweede grote festival in Rajneeshpuram ben ik op de ranch gaan wonen. Dat was een fantastische plek voor me. Ik ben daar tot het einde gebleven. Alle rotzooi aan het eind heeft me nooit geraakt, ik voelde me er niet bij betrokken. Wel was ik blij toen te vertrekken. Een jaar later verhuisde ik naar Santa Fe in New Mexico, een leuk klein stadje in het midden van de woestijn. En trouwde er met een sannyasin. Ze wilde met me trouwen dus waarom niet. We trouwden in een zen klooster en het huwelijk werd door een zen priesteres gesloten. We waren bij elkaar om elkaar te helpen te ontwaken, dat was duidelijk.

Ontmoeting met Gangaji
Door m'n vrouw ben ik ook in contact gekomen met Gangaji, een verlichte vrouw, een sanyasin van Poonjaji. Iemand had mijn vrouw een tape gegeven met een lezing van Gangaji gegeven en zo begon mijn connectie met haar. Ik ging vaak naar de satsang met Gangaji, het hielp me en ik vond het prettig. Wat zij zei herkende ik als waarheid. Bij haar kwam ik steeds in een hele diepe stilte terecht. Het begon me dwars te zitten dat ik niet altijd in die stilte kon zijn. Steeds als ik met haar in satsang was voelde ik die stilte. Maar in het dagelijkse leven raakte ik gelijk weer helemaal met m'n mind geïdentificeerd. In een retraite die ik met haar deed zei dat ze dat het niet moeilijk is in die stilte te blijven. 'Je moet voor de volle honderd procent je eigen dingen loslaten, je dromen, alles, negenennegentig procent is niet voldoende. En het is mogelijk', zei ze. Ik wist niet hoe ik dat zou moeten doen maar ik deed het desondanks. We hebben daar toen samen hartelijk om gelachen. Als je een ervaring van waarheid hebt weet je niet of dat uiteindelijk een mooie herinnering wordt of dat je zo koppig als ik in die staat blijft.

Loslaten
Poonjaji zegt daarover dat je als een rots moet zijn, zonder enige beweging. Altijd als de oude mind weer in beeld komt kijk ik of het enige realiteit heeft. En als ik goed kijk zie ik dat het niet echt is, dat het geen realiteit heeft. Zo sterven de oude programma's, door ernaar te kijken, door er licht op te laten schijnen. Ik ben door vele lagen van conditioneringen heen gegaan. Elk ervan heb ik direct onder ogen gezien, de pijn ervan gevoeld en het dan laten oplossen. Ik bouwde een groot vuur in mezelf en gooide daar alles wat ik maar kon vinden in, m'n depressies, m'n dromen, mijn overtuigingen. En dan zocht ik om er nog meer in te gooien. Toen ik naar Samarpan zocht om hem in het vuur te gooien moest ik ontzettend lachen want ik zag dat hij nooit heeft bestaan. Daarna heb ik hem ook nooit meer teruggevonden. Ik vind nu niets meer, niemand, nergens. En dat maakt het leven erg simpel. In die tijd hoorde ik dat Gangaji een nieuwe caretaker voor het retraitecentrum nodig had. Ik wilde in de haar buurt blijven en bood haar aan caretaker te worden. Toen ik dat aan Gangaji vertelde was ze verrukt. Maar het is nooit gebeurd, de mensen die op het centrum werkten wilden uiteindelijk blijven dus bleven ze. Ik liet toen alles los en wist absoluut niet hoe mijn leven verder zou gaan. In die leegte werd me duidelijk dat ik satsang moest gaan geven. God vertelde het me, het Zelf vertelde het me, de innerlijke meester, de satguru. Ik kan ook zeggen dat ik het me zelf vertelde, alles is één tenslotte. Het werd duidelijk voor me dat ik de rest van mijn leven alleen maar de waarheid wilde verspreiden. Ik wist echter helemaal niet in wat voor vorm. Het werd echter min of meer voor me geregeld.

Satsang
Mijn vrouw bracht me naar Duitsland en organiseerde daar satsangs voor me. Dat was begin 96, inmiddels meer dan twee jaar geleden. Mijn vrouw kwam in Duitsland een andere man tegen en ging daar mee vandoor. Ik ging door hele intense gevoelens heen. We zijn toen met z'n drieën bij elkaar gaan zitten en hebben elkaar de waarheid verteld, zonder elkaar te beschuldigen. Ik ervoer de pijn van dat hele gebeuren rechtstreeks. In de kern van die pijn ontdekte ik de vrijheid. Het hele leven is een test. Het is niet zo dat je je een keer overgeeft en dan is het gebeurd, het houdt nooit op. Elke dag biedt de gelegenheid om terug te vallen of met de waarheid te blijven. In Frankfurt ben met Isaac Shapiro in contact gekomen. Die raadde me aan om naar Poonjaji in Lucknow te gaan. Dat heb ik gedaan, ik ben er twee en een halve maand gebleven. Het was een groot cadeau, er is me in die tijd d veel duidelijk geworden en oude wonden in me werden geheeld. Ook werden veel zaken over Osho me helder, ik had over hem toch een aantal misvattingen. Je zou kunnen zeggen dat ik Osho toen in India heb ontmoet, evenals Jezus.
Poonjaji was zo'n gewoon mens, zo normaal. Osho was groter dan het leven zelf en een enorme showman. Na India ben ik weer teruggekeerd naar Duitsland, ik geef er nu regelmatig satsang. Satsang geven is mijn opdracht en het is m'n leven geworden. Ik deel wat ik gevonden heb.'

Gepubliceerd in Connection magazine 1997.