Home New HotBooks Visitors' book Links Satsang Agenda Spainproject Tibet
Hans Laurentius (1964) bestudeerde jarenlang het spirituele.
Na zijn opleiding tot spiritueel therapeut op het centrum de Leonardushoeve in Belfeld werd hij er zelf docent. Zijn zoektocht voltooide zich toen hij in aanraking kwam met de Advaita Vedanta. Ramana Maharshi en Nisargadatta Maharaj rekent hij tot zijn leraren. Maar ook J. Krishnamurti, Alexander Smit, Ramakrishna, Osho en de Tibetaanse Lama Shabkar (Dzokchen traditie) hebben hem op zijn pad geïnspireerd.
Sinds 1998 geeft hij satsang op verschillende andere plaatsen in Nederland.
Hans is auteur van twee boeken: Zelfrealisatie, het spiritueel-energetische pad, en: De vreugde van de verlichting. Beide boeken zijn bij Ankh-Hermes verschenen.
Het hart ontwaaktPrembuddha in gesprek met Hans Laurentius
Op zoek
'Heel jong begreep ik al niet wat volwassenen allemaal aan het doen waren. Mijn argwaan groeide omdat de volwassenen die zo zeker waren van zichzelf er zo vreselijk ongelukkig uitzagen. Maar ze vertelden de kinderen wel hoe ze moesten leven. Ik begreep dat als ik zou gaan doen wat die volwassenen zeiden, ik zelf ook zo zou worden, en dat wilde ik niet. Steeds had ik het gevoel dat er iets anders moest zijn. Puur door om me heen te kijken en te zien hoe ongelukkig mensen zijn trok ik die conclusie. Daar was nog geen religieus besef bij. Ik zag overal hebzucht en stupiditeit, buiten me maar ook binnen me. Ik ging op zoek, begon van alles te lezen. Ik las veel romans, parapsychologie, science fiction, al het uitzonderlijke trok mijn aandacht, wellicht als verzet tegen het gewone. Ik vond daarin ook geen antwoorden en ging ik westerse filosofie en psychologie bestuderen, dat allemaal nog in mijn tienerjaren. Daar liep ik ook tegen grenzen aan, ik kreeg in de gaten dat mensen zich uit het denken proberen te denken. Door het 'toeval' kreeg ik een geheel ander boek in handen: de Tao Te Ching. Daar snapte ik helemaal niets van, maar ook explodeerde er iets in me dat het wel begreep. Ik kan het me nog goed herinneren, in een klein leesgroepje van vrienden discussieerden we over alles dat we lazen. Tot mijn verbazing kon ik een commentaar op het boek geven waaruit bleek dat ik het begreep. Met mijn denkend verstand snapte ik het niet, als ik er over nadacht raakte ik hopeloos in de knoop. Dat boek zette de deur open om andere spirituele boeken te gaan lezen.
Na een poging de mts te volgen ging ik in een fabriek werken. In werktijd schreef ik veel, schreef over alles wat ik tegenkwam, boeken die ik las, dagboekachtige dingen. Toen schreef ik al over ego; waar ik dingen vasthield en over het onvermogen om bij openheid te komen. Die toestand van openheid die ik nu het 'zelf' noem, noemde ik toen 'de vriend'. Er waren twee andere toestanden; de depressieve en de sociale, die twee waren uitwisselbaar maar de derde toestand, de vriend, die kwam zomaar en die maakte alles ok. Die toestand noemde ik ook wel de observer, de waarnemer. Mijn verbazing was groot toen ik, nu tien jaar geleden, een boek van Krishnamurti in handen kreeg die het daar constant over had. Toen dacht ik; shit dit ken ik! Deze toestand ken ik al tien jaar! Krishnamurti was de eerste spirituele leraar waar ik me echt instortte. Ik las en las en las, ik moest gewoonweg lezen. Net zolang totdat die leeshonger opgebrand zou zijn, tot het mijn eigen ervaring zou zijn dat je er via het denken niet komt. Ook dat had ik wel gelezen, maar het wordt pas werkelijkheid als je het aan den lijve ondervindt. Ik kon niet stoppen met lezen. Een jaar lang las ik alleen maar Krishnamurti en schreef daarover, probeerde het in een gedicht of een liedje uit te drukken. Af en toe had ik een flits tijdens het lezen, ik zie mezelf nog zitten in mijn kamertje. Ik keek naar buiten door een opening in de boom, soms was er ineens helderheid en vervolgens was het weer weg. Dat waren flitsen van het passieve gewaarzijn waar Krishanmurti over sprak. Voor mij voelde dat gewaarzijn niet passief, het is zo levend, zo actief. Verlicht zijn betekende voor mij destijds dat je in zo'n permanente flits zit, maar dat leerde ik af in de loop der jaren. Een flits is ook iets dat komt en gaat, het is niet het wezen. Inzichten en ervaringen komen en gaan. Het wezenlijke is datgene waar het allemaal in plaats vindt, of wat daar getuige van is. In die zin is het wezenlijke zeer passief, het vindt er niets van. Het 'zelf' staat het allemaal toe, het is uitstekend als er een inzicht komt maar ook als dat weer weggaat.'De Leonardushoeve.
'Van een vriend van me kreeg ik een cassette van Ad Stemerdink. Toen kreeg ik het gevoel ja, daaaar moet ik naar toe! In de eerste week die ik daar meemaakte liep iedereen tegen zichzelf aan. Niet zo leuk, dan loop je tegen onvermogen aan, en tegen de frustraties. Toen ik van die week terugkwam was ik enthousiast en barstte van de energie. Hetty, en ook mijn moeder, voelden dat er iets heel wezenlijks met me was gebeurd. In diezelfde periode kwam ik een boek van Alexander Smit tegen, en kort daarop het boek van Nisargadatta. Iemand had het gelezen en zei: 'Als je hier een zin uit leest ben je klaar.' Ik pak dat boek, doe het open en ik lees erin: Boem, dat is het, ik snapte het gelijk, dit is het, dit is waar ik naar gezocht heb, dit is de deur. Op de Leonardushoeve leerde ik invoelingsvermogen, m'n hart te gebruiken. Leren voelen, bij mezelf maar ook bij een ander. Tegelijkertijd was ik bezig met inzicht krijgen in wat realisatie inhield. Op de één of andere manier heb ik de mazzel gehad het allebei heel makkelijk te kunnen, te kunnen zien wat de essentie is van iets en te voelen of het klopt. Dat hoort bij elkaar te zijn anders loop je op één been. Dat zie ik nu vaak gebeuren. In dat hele advaitaveld lopen een hele boel heldere mensen rond maar het vriest er ook. Mensen die zichzelf wel herkennen als bewustzijn maar geen mededogen hebben ontwikkeld. Waar het omgaat is dat het hart ontwaakt. Die mentale realisatie moet doorzakken tot in het hart. Als dat gebeurt komt liefde in actie.Na mijn opleiding ging ik cursussen opzetten met alles wat ik geleerd had, chakra reading, meditatie cursussen, therapie, whatever. Alles wat ik geleerd had wilde ik aanbieden. Toen het besef doordrong wat wij wezenlijk zijn kon ik dat niet meer volhouden. Op een geven moment kon ik niet meer over energie praten, en kwam er een heel verhaal over bewustzijn uit mijn mond. Sommige mensen losten op, anderen hadden iets van: hier kom ik niet voor, wat is dit? Blijkbaar was het de bedoeling dat ik ergens anders over ging praten. Het eerste jaar dat ik satsang gaf had ik de illusie dit is zo helder, ik vertel dit een paar keer en men is wakker, dat doen we effe. Maar het liep anders, ik had zelf ook nog iets te leren.
Nisargadatta en Ramana.
Ik had geen direct persoonlijk contact maar toch was Nisargadatta mijn guru. Toen ik zijn boek kreeg heb ik een foto van hem opgehangen. Ik keek naar hem, huilde naar hem en ik praatte tegen hem, voor mij was hij er. Ik kon hem niet aanraken maar hij raakte mij wel degelijk, dat ging heel diep. Die foto kwam als een atoombom binnen, zo heftig. Op een gegeven ogenblik pakte ik ook een boek toch een boek van Ramana uit de kast. Toen ik even in zijn ogen keek moest ik gewoon huilen. Het was voor een deel verdriet wat naar buiten kwam, maar vooral ontroering, dankbaarheid. Soms zo sterk dat ik plat op de grond ging liggen en helemaal oploste in geluk. Van Nisargadatta heb ik helderheid gekregen en van Ramana liefde. Ramana was was een atoombom van liefde, alles wat onwaar was sloeg hij kapot, hij kroop als het ware gewoon in me, de 'outer teacher' die de 'inner teacher' wakker maakte. Het veranderde tevens mijn satsangs, in het begin waren die vol interactie, alleen maar praten. Nu zijn er ook periodes in de satsang van stilte, dat er alleen maar oogcontact is, er darshan, energie uitwisseling, plaatsvindt. Dat heb ik van Ramana gekregen.Realisatie in dagelijks leven
Als je vrede vindt in jezelf kom je minder snel in conflict met een ander. De dramatiek is uit mijn leven verdwenen, niet dat alle dingen even leuk zijn, maar de neiging die we hebben om alles op te blazen is gewoon weg. Er is een continue stilte, helderheid, een besef dat alles ok is, alles, ook als ik een keer pissig ben. De hele zoektocht was gebaseerd op zelfafwijzing, op het sleutelen aan mezelf. Dat is heilloos, je kunt blijven sleutelen, steeds weer een nieuw ideaal creëren. Wat ik gevonden heb is een totaal in mezelf vallen, ongeneeslijk mezelf zijn. Het leren gaat intussen gewoon door, maar ik hoef niet meer te zoeken. En je blijft gewoon je individuele trekjes houden. Nisargadatta bleef het opgewonden standje dat hij altijd al was en Osho de grote grappenmaker. Ramana was altijd al vriendelijk en dat is alleen maar erger geworden. Ik merk bij mezelf een voortdurend zachter worden. Hoe ik na de wereld kijk is heel afhankelijk van mijn stemming. Er zijn momenten als ik het nieuws aanzet ik simpelweg zit te huilen. Maar ook momenten dat het glashelder wordt ervaren als deel van het totaal, een soort opruiming. Dan is er ondanks wat ik zie totale ontspanning. Ik ben niet zo iemand om met spandoek omhoog de wereld te verbeteren. Iedere stap die ik zet is een groot dankjewel aan wat ik heb gevonden, aan de liefde. En ik weet dat alleen liefde ons gelukkig zal maken. Wat moet ik anders dan dit geven? Als die realisatie in iemand plaatsvindt en kan doorwerken, je werkelijk de belichaming wordt van liefde/waarheid verandert je blik op alles fundamenteel. Ook je inherente kwaliteiten komen dan steeds meer aan de oppervlakte. Als iedereen in zijn vaardigheid blijft en dat van binnenuit ontwikkelt kan er iets leuks gaan gebeuren in onze wereld
Die zelfrealisatie is niet zo ingewikkeld. Maar de doorwerking, het belichaming ervan in de maatschappij, in relaties, werk, conflicten, en die realisatie helemaal leven dat is andere koek. Je kunt in satsang de dingen glashelder zien en je in het dagelijks leven als een grote eikel gedragen. Dat kan dus niet, het moet dan nog veel verder doordringen, tot in je botten. En dat heeft tijd nodig. Het belangrijkst vind ik de bereidwilligheid om te leren, om los te laten, om over je ego heen te stappen. Je oefent dat door te leven, door bijvoorbeeld in een conflict met iemand af te zien vangelijk te willen hebben, en je af te vragen wat jouw bijdrage aan het conflict is. En in positieve zin door op te letten, zowel te zien als te voelen waarom dingen wel goed gaan. Realisatie is meer een begin dan een eindpunt! Realisatie is een geboorte, je weet dan dat je wat je wezenlijk bent niet kwijt kunt raken.'
Het grote experiment
Jan van Delden zei dat het na zijn eerste realisatie tien jaar duurde voordat hij kon zeggen: 'Deze stoel is echt leeg.' Is dat ook jouw ervaring? 'Ja, mooi gezegd, puinruimen dat is wat te actief, het is meer toelaten dat die persoon verder oplost, niets ontkennen overal afblijven. Ieder keer als jij als persoon, verlicht of niet, gaat sleutelen aan jezelf dan zeg je dat je het beter weet dan god. Nou, helaas. Je hoeft alleen maar te kijken en dat niet aflatend te doen. Bewustzijn is geen probleem dat is er altijd. Het gaat er nu om vanuit bewustzijn in de wereld te gaan leven, dat wordt het grote experiment.'
Interview gepubliceerd in Lotus no. 21 najaar 2002
Home Boeken Gastenboek Links Satsang Agenda Spanjecentrum Tibet
