Langzaam loop ik in stilte langs de rij medewerkers naar de ingang van de grote tent. Ze kijken me met een open zachte blik aan, een enkeling geeft me een bloem.
Met deze verrassende en warme ontvangst begint het NoMind festival.
Plaats is het uitgestrekte terrein van Ängsbacka Kursgård, een gemeenschap in Molkom, een dorp in de provincie Värmland in het midden van Zweden. Aarzelend opent Rebecca, één van de bewoners de avond: 'Dit festival is onze gift, we dragen het aan jullie op, we wensen jullie een goede tijd.'
Enkele maanden ervoor werd m'n aandacht getrokken door aankondiging van het festival op internet. De klinkende namen van zowel mensen die er satsang zouden geven als workshopleiders en musici trokken me aan. Maar Zweden ligt niet speciaal naast de deur en ook m'n aversie tegen kamperen maakte dat ik een tijdje aarzelde. Begin juli laadde ik toch samen met Eveline, m'n vriendin, een geleende tent in de achterbak en begonnen we onze reis naar het hoge noorden.
Na vele jaren keerde ik via eindeloze autowegen en kolossale veerboten terug in een land waar ik vroeger al gek op was; op de ruimte, de wijdsheid, het zangerige Zweeds en het prachtige licht. Dat juist hier in deze uithoek van Europa al voor de vijfde keer een festival met een toonaangevende spirituele voorhoede plaatsvond verbaasde me.

Delen op niveau
O nee, dacht ik toen kort na de opening alle duizend deelnemers opgedeeld werden in groepen van acht personen. Groepen die elkaar elke dag in de ochtend een uur zouden ontmoeten. Nee, daar heb ik helemaal geen zin in, daar kom ik niet voor. Gelukkig ontpopten die bijeenkomsten zich als een plek waar ieder zich verrassend snel opende en op een diep niveau deelde wat het festival teweegbracht. De energie van het gebeuren tilde velen over een drempel om echt iets van zichzelf te laten zien. Mijn groep bestond uit vijf mooie Zweedse vrouwen, een dikke Duitser die de helft van het jaar in Byron Bay, het Australische mekka van satsang, woonde, een Noor die steeds over z'n woorden struikelde en mezelf. Na een paar dagen begroetten we elkaar alsof we reeds jaren vrienden waren.
Het festival bood een fantastisch scala activiteiten; van zeven uur s'ochtends tot laat in de avond kon je meedoen aan yoga, heartdance, sjamanistische workshops of satsang. Voor verdere actie kon je de sweatlodge of de sauna induiken, over gloeiende kolen lopen of uit je dak te gaan in één van de muziekgroepen. Via m'n sharinggroep leefde ik met zeer uiteenlopende activiteiten mee. Door die groepen en de intense workshops ontwikkelde het festival zich in no time van een groep willekeurige mensen tot een hechte gemeenschap. Ook doordat het plaatsvond op het terrein van een gemeenschap, er tientallen vrijwilligers wekenlang aan de voorbereidingen hebben gewerkt was de energie al bij aanvang hoog.

		Premal en Miten     Hugging time
		Big Barn             Jenny in concert

M'n focus voor het festival was satsang, want op dat gebied vinden de laatste jaren de nieuwe ontwikkelingen op spiritueel gebied plaats. 'Guru tijd is voorbij.' stelde Arjuna, een Engelsman die over de gehele wereld satsang geeft. 'Nu is het de tijd waarin degenen die thuisgekomen zijn dit als vrienden met anderen delen, geen hoger, geen lager. Een paar jaar geleden lag de focus in deze bijeenkomsten nog op het vinden van wie je bent. Wat nu aan de orde is, is de vraag hoe je verder gaat als je gevonden hebt wat je bent, als je weet dat je puur bewustzijn bent. Duizenden mensen hebben dat de laaste jaren op onze planeet ervaren. Maar hoe ga je dat leven, in je werk, in je relaties, dagelijks op straat, daar gaat het om. En ook, wat staat er in de weg om het te leven. Oude patronen en gewoonten blijken na de realisatie bewustzijn te zijn niet één twee drie te zijn verdwenen.' Een fascinerend thema waar door verschillende satsanggevers in dialogen met deelnemers diep op in werd gegaan.

Arjuna  Vartman and Susanne

Graag had ik alle mensen die satsang gaven op zijn minst eenmaal bezocht maar was echt onmogelijk met zo'n vol programma. Christopher Titmuss een humoristische Engelsman, met een boeddhistische achtergrond, en ook ene Anand, gingen helemaal aan mij voorbij. Ik raakte gefascineerd door Vartman, een Australiër die samen met zijn Zweedse vriendin Suzanne relaties als thema's van hun satsang hadden. Nadat Vartman op vele plekken variërend van de Sinai tot het regenwoud in Australië retraites had gegeven ging hij, samen met zijn vriendin, op zoek naar de hoogste leringen zoals ze op dit moment op onze aarde worden gegeven. Een jaar lang reisden ze samen rond en ontmoetten vele spirituele leraren. In Amerika werden ze gegrepen door het werk van David Deida en dat bracht een heel nieuw element in hun eigen werk. Op het festival gaven ze er een voorproefje van, Vartman vertelde over Deida's visie: 'David Deida stelt dat het tijd wordt voor een nieuwe manier van relateren; als de goden en godinnen die we zijn; vanuit overvloed, vanuit geven en elkaar wederzijds verrijken. Hetgeen uiteraard pas kan als je je werkelijke zelf hebt gevonden, vervuld bent in jezelf, niet meer needy bent. Na de fase waarin vrouwen hun kracht hebben gevonden, maatschappelijk meetellen, hun mannelijke energie hebben ontwikkeld en mannen hun zachte vrouwelijke kanten hebben gevonden is het nu tijd voor de volgende stap: te gaan leven als Shiva en Shakti.'

All together
Het festival bracht ook mensen die satsang geven bij elkaar. In enkele satsangs zaten Arjuna, Rahasya en Shanti Mayi gezamenlijk op het podium. Arjuna bezit evenals Vartman de gave een fantastische entertainer te zijn. Op de sofa gezeten trok Arjuna Shanti Mayi tegen zich aan, maakte ruige grappen en tot m'n verbazing kwam Shanti Mayi helemaal los uit haar gururol. Dat viel bij mij in goede aarde viel want ik heb het niet zo meer op guru's in wit en opstaan als er één binnenkomt. 'Volgens mij is Shanti Mayi gewoon verlegen en verbergt ze zich daarom achter haar gururol,' merkte m'n geliefde Eveline op.

Ervaringen
Iedere bezoeker beleefde het festival op zijn eigen manier. Enkele impressies:

Kurt, een 44 jarige DJ uit Stockholm: 'Ik kom hier al voor het vijfde jaar en heb het festival zien groeien, elk jaar is indrukwekkender. De liefde en het plezier die ik hier vind kom ik nergens anders tegen. Er zijn hier zoveel mensen die de wereld echt iets te bieden hebben. Voor mij is bijvoorbeeld Turya, een Duitse therapeute zo iemand, een voorbeeld van integriteit. Bij een satsang van Arjuna was ik onder de indruk hoe hij een vrouw, die haar hele leven lang al een trauma van verkracht zijn bij zich draagt, daar letterlijk in een kwartier van kon verlossen. Is dat niet ongelofelijk? Wat hier gebeurt zou ik met de hele wereld willen delen. Af en toe is het gewoon teveel, dan ga ik er een een paar uren tussenuit, in een nabijgelegen meer zwemmen of wandelen tussen de omliggende landerijen. Als ik het festivalterrein uitstap heb ik het gevoel in een geheel andere tijd, een andere wereld te belanden. Het moeilijkste van het festival vind ik het vertrek, weer te wennen aan de gewone wereld en de manier waarop mensen daar met elkaar omgaan. In Stockholm woon ik met vijf anderen in een woongroep. Ik hoop hier een paar nieuwe bewoners voor onze groep te vinden.'
Jenny, 41 uit Udevalla. 'Er zijn hier zoveel nieuwe dingen voor me te ontdekken en te ervaren. Ik vind het heerlijk op het terras van het café te zitten, naar de optredens te luisteren, nieuwe mensen te ontmoeten en ervaringen uit te wisselen. Het festival biedt zoveel verschillende wegen voor mensen om te kunnen vinden wat ze zoeken. Ik heb net een sjamanistische reis gemaakt, ik voel de energie nog door m'n lichaam stromen. Tijdens die reis kwamen er spontaan antwoorden naar boven op allerlei vragen waar ik mee zat. Volgend jaar kom ik terug en dan wil ik als vrijwilliger meewerken.'
Injunn, 37 uit Kopenhagen: 'Ik leer hier vollediger te leven, me te openen. Ik dans veel deze dagen en vind de optredens van Premal en Miten erg goed. Ik vind het heerlijk de dag om zeven uur 's ochtends al bij Shanti Mayi met de Gayatri mantra te beginnen. Ik ben al eerder op deze plek geweest, heb retraites gedaan met zowel Arjuna als Vartman. Die helpen me m'n essentie te vinden. De nieuwe dingen die ze nu op het festival brengen vind ik fascinerend. Verder kan echt alles op deze plek. Toen ik gisteravond uit een workshop kwam was buiten net het vuurlopen begonnen. Hoewel ik me er helemaal niet op had voorbereid heb ik gewoon meegelopen. Gewoon hups ben ik die geoeiende kolen opgestapt. Ik vond het wel even eng maar omdat ik anderen er gewoon over zag lopen dacht ik dat kan ik dan ook. Er was maar een kleine groep die zich er echt op had voorbereid maar toen het begon liep zowat iedereen mee over het vuur, het werd een echte collectieve vreugdedans. En verder, wat wil ik verder nog zeggen over het festival, het eten is hier heerlijk, dat moet echt gezegd worden. Het enige minpuntje hier vind ik al die stomme steekvliegen. Maar goed, perfectie is niet van deze aarde.'

		arjuna turya pratibha derks shantimayi ängsbacka team
		barn cafe           celebration

De toekomst is hier
Na een week was het allemaal voorbij en ging de tent weer in de achterbak. De woorden van Miten, één van de musici klonken bij het vertrek nog na in mijn oren: 'No doubt, this is the best festival ever, including Woodstock.' Ik was het volledig met hem eens, het festival was meer dan een festival, het bood een nieuwe manier van leven die gestalte begint te krijgen. 'Ik hoop dat er meer plekken en festivals zoals deze in andere landen gaan ontstaan, de toekomst wil geboren worden.' aldus Bodhana, één van de bewoners van Ängsbacka bij ons vertrek. En ook daar kon ik geen speld tussen krijgen.