|
Meeting Tathagata
During my visit to Tiruvannamalai
in South India in january 2006 I came across a poster announcing
Satsang with Tathagata. Tiruvannamalai, the city where Ramana
Maharshi lived at the foot of the holy mountain Arunachala is
a place were many western teachers give satsangs during the winter.
Although I have been with many satsang teachers I decided to
go to one of his satsangs. I was directly struck with what I
saw was happening. In satsangs teachers give answers to questions
but here something more was happening.
Tathagata makes a deep intimate contact with each of the persons
who sat upfront with him. I cannot remember a single time that
someone sitting upfront was not deeply touched in those meetings.
I became clear to me that he is not one of the many satsang teachers
but a true master. A few weeks later when Tathagata had moved
to the Quiet Healing Center, a beautiful location on the beach
of Auroville, we had a talk about his path and the way he meets
people in satsang.
Living as
love
The love to be nobody,
to be nothing.
An innerview from Leo-Prembuddha.
My search
started when I was only ten years old. Something in me wanted
to be expressed: love. How can I express the love in me, how
can I reach your heart, that was my question, the most important
question of my life. I spent half my life seeking, seeking itself
is not about a goal. We are meeting people all the time. What
we truly are looking for is a way to reach the heart of everyone.
How can I live as love, that is the true question. In my relationships
this question became even stronger. Relating is about feeling
the other person and being met by the other. I myself had big
problems relating, I was full of fear, and several relationships
broke down.
I felt that there must be something else than what I lived so
far. The life I was leading could not bring what I was looking
for, the way I was leading life would only cause more pain for
me and for others. So when I was 28 years old I decided to go
to India, I felt had no other choice and left Germany on a one
way ticket to Bombay. Before I left gave everything away, my
money, my car, I gave it all away and decided that I would become
a monk and not move before something had changed.
So I went to India, to Muktananda's ashram, without knowing anything
about Muktananda or his ashram. When I entered the ashram there
was bhajan singing going on. When I was just sitting down during
chanting an opening of the heart happened spontaneously in a
way that I never experienced before, I felt happy and fulfilled.
Muktananda offered a traditional bhakti yoga path: chanting,
service, surrender to the guru and devotion. After living there
for three months a big question arose in me: It is easy to live
love here in the ashram, but how can I live it in the world?
The ashram was close to Bombay and when I went to Bombay I experienced
hell. So I had to go back to the west, to find out if it is possible
to live love in daily life, with my parents, in a relationship
and my job for instance.
Back home in Germany I started to share with others what I had
found, that to live as love is possible for me. At the same time
the search continued in a different way. My system was still
functioning based on habitual way that still caused pain. A deep
exploration of this way of functioning took place when I was
learning from the best teachers, therapists and coaches that
have been available for me. Throug an intense year long exploration
of the system I could see clearly that what we are actually dealing
with is unconscious stress energy that is stored in the nervous
system which causes tremendous contractions in the body and that
the mental and emotional movements originate from these contractions
What role does the
nervous system play in all this?
That was one of the questions that occupied me. It seems the
nervous system holds a lot of energy that needs to be released.
I learned many things this way and met the deepest pain and stress
in the nervous system. After a few years I had learned a lot
but still I was not happy. My conclusion was that we are remote
controlled by the nervous system. Fear and stress in the nervous
system make it difficult to be really present. So I started,
with the support of others, meeting myself and sensations within
myself in which i did not feel safe with so far, I saw clearly
that there is no value and no need to interpret any of these
sensations psychologically, spiritually or esoterically. Every
interpretation is actually an avoidance to be present amidst
those physical sensations!
 What
do you mean by sensations?
A sensation is a physical contraction that is generated by stress
energy in the nervous system. That stress energy is determining
our perception through the senses and creates a feed back loop
to the nervous system. The perception of the so called world
becomes distorted mostly based through a feeling of being threatened
and this information is feed backed to the nervous system that
tightens up even more. We could call this a vicious circle or
hamster wheel. It is a self generating process that we are usually
not aware of.
The tendency is to avoid these sensations, to resist to be present
with your own sensations, and that causes all the suffering and
also all the seeking.
After one of the trainings I did
I started to cry, I got the best help I could get but I still
was not free. I prayed for someone to show up, to show me the
way out of my suffering. That very same week I heard from Julia
about Isaac Shapiro who was giving satsang in Munich, and as
I was in love with Julia I went there for loves sake. During
a satsang Isaac said 'You are That', something in me heard it,
it stroke me like thunder, straight to the heart. I did not understand
at all what was happening, everything dropped for me, I saw life
from a different perspective and cried. I felt free, all my questions
were answered! After that I could not continue the old life,
could not relate to the outside anymore. So I quit my job, gave
up my practice as a therapist, and had nothing again. In that
time everything that I never wanted to experience showed up;
fears and conflicts in relations but I did not move, I stayed,
I could rest with them.
I am That, that what is not moving, and yet everything
wanted to move me, so many things showed up, it was so painful.
How could I stand this? Being someone creates pain. In those
days everything that still was in my system came up. I kept my
hands off, many things wanted to come home in me, wanted to be
seen. I could not help it or stop it. To let everything unconditionally
come home in you, that ability is the basis of being in satsang
or living as truth.
The love to be nobody,
to be nothing.
To be nobody is the only
way in which life functions. The feeling of me is created by
something you do not want to meet. Resting as awareness and being
available for what is, is the shift that happens. But do not
pick that up, do not take that for yourself, otherwise you become
someone who had an experience. Enlightenment is not an experience,
it is the space in which all experiences come and go, it has
no form. You only can be it, you can not describe it, we do not
know what it is. All that happens is the disappearance of the
false experiencer between experience and awareness. So never
claim anything. Awareness is completely impersonal. I know who
I am, but at the same time I do not know. It is not that I have
something that you do not have.
Many people have had glimpses; openings, call it satori's. Than
a problem arises; people try to understand what happened and
put a frame around it. This is a new framework, a mental activity,
the moment when you try to understand it, you pick it up and
make it an experience and the whole thing is gone. That is a
big trap, people think that enlightenment is an experience, but
it is not. The moment we grasp it, it becomes a past experience,
an object, and we have a split again and use that experience
to meet what is there. When I spoke about it with my teacher
Isaac Shapiro he pointed two things out to me: 'Never claim anything'
and: 'Always stay at the feet of the master.'
The old way has so much momentum, that is the problem. Yes, even
after a shift the body mind system will continue to function
in a habitual way. But now we can meet it without wanting to
change it, the wanting to change is is part of the functioning
of the pattern, of the old way. But we can allow the old functioning
to come home and feel the pain of it.
 Awareness
is the mother that holds the whole world.
Parents did not hold us
but taught us, put something on us.
What people really love is when you meet them, people love to
be met. This is what the world need the most. There are so many
things that want to be met. If you can only meet those things
without wanting to change them you are free. Because when we
want to change them we add another loop.
If you see something or yourself thru the filter of wanting to
change, this filter is a hindrance, it is creating a distance.
So when those subtle filters are gently recognised without wanting
to change, to overcome them, they can find peace in that awareness
and dissolve. They become awareness itself. And meeting can happen.
And from there meeting as one heart can happen.
What is needed is to develop the capacity to meet ourselves without
wanting to change, analyze or project. That is the biggest power
in the world. A mental understanding alone is not enough. We
can even use the knowing as truth as a weapon to protect our
own hearts. In all of us there is a tremendous amount of pain,
when we do not want to meet it we can use everything to move
away from it, even being in satsang.
Being a friend.
I do not relate to myself
as a teacher, for that is a trap. After you meet a guru or teacher
you will meet a friend, moving with you life experience. Building
up a friendship is the most difficult thing. To truly be a friend
needs a lot, in the meeting as friends true satsang can happen.
Without this the world cannot survive. Satsang can be a space
where friendship can evolve naturally. In former times you would
call it brotherhood. When satsang becomes a teacher-student-relationship
it is just another trap.
It is a trap because it is still based on a sense of two, there
still is a subtle separation. In meeting as awareness we recognize
that there have never been two, that there has always only been
ONE HEART.
Being a teacher is a certain perspective and it is still limited
by the sense of me, still in the frame work of me which requires
another me ,for instance a student, to survive. One framework
meets another frame. In meeting as awarenesss the teacher and
the disciple are included in that same awarenesss.
Being a teacher is simply a more comfortable space of the me,
a space in which the me survives.
Realization in daily
life and being in the world.
The way I am with my partner
is a 100 percent reflection of the way I am with myself. My partner
is not separate from me, she is my own heart. I would say that
the most noticeable change thru the years is the way I meet myself.
This used to be quite hard, now there is a gentle meeting of
my experiences. The tendency to jump over my experiences dropped
more and more. Before I tried to avoid discomfort, but not now
anymore, that is the change. That has tremendous value for living
in the world. Those two things; the way I relate with my own
experiences and relationships have been the biggest problems
in my life. The change is most significant without having changed
it myself. It changed through the willingness to meet everything
with utmost gentleness.
Being in the world.
I love to read newspapers. I do not really read the newspaper,
I let the info drop in the system, I let the newspaper enter
me. I am gentle with the contractions that happen when I read
about violence. The movement from me to the world has completely
shifted, it comes in instead that I go towards it. There is a
seeing of, for instance, what is happening in Irak or Israel.
What you do not want you become, if you fight against whatever
you become it. There is an immense sense of compassion for both
sides in wars or conflicts. I see how much they suffer, for what
they do with themselves they do with everyone. Even in a war
there is tremendous innocence, people believing in their own
thoughts. The moment we see it we can not believe the thoughts
anymore.
Satsang, a space for
healing.
 Life
is gentle. Life is mnot hard on us but we are hard on life.
Life is so gentle but we have the idea that we have to protect
ourselves from it. When we let it come in we will see that. We
are actually trying to keep life violently out of ourselves.
Resistance to life is not really existing; a pattern, a sensation
shows up and the interpretation causes a little movement inwardly,
a movement away from the sensation. The moment attention changes,
that shift feels like resistance. Resistance is not existing,
it is just a shift of attention. When attention returns to its
own source, which is awareness, the resistance disappears. There
is not such a thing as resistance in the universe, that is important
to see. It is just a matter where the focus of attention is.
There is nothing there, except the shift of attention. All there
exists is freedom from our ideas. We are only bound by our own
ideas. There is a pattern, a sensation that shows up. In the
psychological approach is a recognition of that, but instead
of letting it come home there is an attempt to solve it. Even
with a good intention of solving it we make it worse. The attempt
to analyze it, to solve it, makes it worse. In satsang it is
the same seeing of patterns as in therapy but there is a gentle
invitation to hold on to it. We take hands off of what we see
and naturally it can come home, it integrates itself. Psychology
says we have to integrate it, I say let it be integrated. When
you think you can do it, it does not work. In the other way it
is coming home but there is no one who is doing it, it is quicker,
without any effort.
I know the other approach perfectly well as I used to work as
a therapist. But it does not work, every attempt to integrate
is the hindrance for the integration. In my experience there
are some valuable therapeutic approaches. If there is core stuff
showing up it can be of value to look at it through psychology
but I would say: quickly in andquickly out.
Awakening is a shift
of attention.
The world appears when
your attention moves outwards. If we can clear this, this is
a revolution. This moment is a sensation to us. Let that sensation
drop all the way in the system without controlling it. Can it
be in us? We are not in the experience, the experience is in
us! Let it find its place where it wants to settle down, life
is sensation, experience. This way we live it in the body, this
moment can be embodied, firmly rooted here and now, in the present
moment.
Living as an embodiment of awareness is being freedom and being
love. You do not have it. You are it.
More info: see Agenda and India
page. (retreat in India in January 2007)
A quote from Tathagata's
book 'Being':
A re
you enlightened?
Who is enlightened? Who
wakes up?
There is no one who wakes up; there is simply a shift of attention
that brings about a recognition that as long as the focus of
attention is turned towards objects there is a sense of me, and
in that shift of attention to awareness itself that sense of
me disappears. That sense of me is a little movement of not wanting
to experience what is being experienced now or of commenting
on or interpreting the experience that is being experienced now.
This sense of me has no real existence. There is awareness and
in this the present moment appears. Separation between awareness
and the moment has no reality and when the movement of separation
comes home, it is seen that there is nobody there. All there
is is awareness in which life happens.
It is becoming someone having an experience that creates the
false separation between awareness and the experience. The trap
is to believe that enlightenment is an experience; all that happens
is the disappearance of the false experiencer between experience
an awareness. Never claim anything, awarenes is completely impersonal.
220 publishing. Book
available through www.tathagata.de (In Amsterdam in the Himalaya
en Wanuskewin)
Liefde leven.
Tijdens mijn bezoek aan Tiruvannamalai,
de stad in Zuid-India waar ooit Ramana Maharshi woonde aan de
voet van de heilige berg Arunachala, viel mijn oog op een kleine
poster over satsang met Tathagata. Hoewel ik naar veel satsang
leraren ben geweest besloot ik naar één van zijn
satsangs te gaan. De eerste keer werd ik direct getroffen door
wat ik zag plaatsvinden. In satsang geven leraren meestal antwoorden
op vragen van bezoekers, hier gebeurde duidelijk iets meer. Tathagata
maakte een diep intiem contact met elk van de mensen die een
vraag stelde. Niet de vraag maar de vragensteller werd beantwoord.
Ik zag dat iedere vragensteller diep geraakt werd in het contact
met Tathagata.
Het werd me duidelijk dat Tathagata niet één van
de vele satsang leraren is maar een echte meester. Een meester
die zichzelf absoluut geen meester wil noemen want Tathagata
ontmoet mensen op basis van volledige gelijkwaardigheid. Een
paar weken later had ik een gesprek met hem in het Quiet Healing
Center, een centrum op het strand van de internationale gemeenschap
Auroville.
De liefde om niemand,
om niets te zijn.
Een innerview van
Leo-Prembuddha
Tathagata:
Mijn zoektocht begon toen ik tien jaar oud was. Op die leeftijd
was belangrijkste vraag al: 'Hoe kan ik liefde leven, hoe kan
ik iemands hart bereiken.' Dat was mijn vraag, de belangrijkste
vraag in mijn leven. Steeds ontmoeten we mensen en waar we in
wezen naar zoeken is een manier om het hart van de ander te
bereiken.
In mijn relaties als volwassene werd de vraag hoe ik liefde
kan leven steeds sterker. In relaties gaat het erom de ander
werkelijk te ontmoeten. Ik had de grootste problemen in mijn
relaties, ik zat vol angst en verschillende relaties mislukten.
Ik wist dat er een andere mogelijkheid moest zijn dan de manier
waarop ik leefde, die bracht mij en anderen alleen maar meer
pijn.
Toen ik 28 was besloot ik naar India te gaan. Ik had het gevoel
dat ik geen andere keuze had en verliet Duitsland met een enkele
reis Bombay. Voor dat ik vertrok gaf ik alles weg, mijn auto,
mijn geld en besloot ik om monnik te worden en niets meer te
ondernemen voor er iets wezenlijks zou zijn veranderd.
In India ging ik naar de ashram van Muktananda, zonder dat ik
daar ook maar iets van af wist. Toen ik de ashram binnen kwam
werden er bhajans, devotionele liederen, gezongen.
Mijn hart ging open op een manier die ik nog niet eerder had
meegemaakt. Ik voelde me gelukkig en vervuld. Muktananda bood
een traditioneel bhakti yoga pad aan, een pad van devotie en
overgave; chanten, dienen door te werken en overgave aan de goeroe.
Nadat ik er drie maanden gewoond had kwam er een vraag in me
naar boven; het is makkelijk liefde te leven in deze ashram maar
hoe kan ik het in de gewone wereld leven? Ik ging naar Bombay
en vond het daar de hel. Ik besloot terug te gaan naar het westen
en te zien of ik daar in het dagelijkse leven liefde zou kunnen
leven, in mijn werk, mijn relaties met mijn ouders. In Duitsland
ging ik delen wat ik gevonden had en tegelijkertijd ging mijn
zoektocht op een andere manier verder. Mijn systeem functioneerde
nog steeds op een oude manier die pijn veroorzaakte. Ik ging
deze manier van functioneren diepgaand onderzoeken met de beste
therapeuten en leraren die ik kon vinden. Na een jaar van diepgaand
onderzoek werd me duidelijk dat we te maken hebben met onbewuste
stress energie die in het zenuwstelsel zit opgeslagen en dat
de mentale en emotionele reacties vanuit die spanningen ontstaan.
Het is nodig die opgeslagen energie in het zenuwstelsel te ontladen.
Ik leerde bijzonder veel in die tijd en werd geconfronteerd met
diepe pijnen en spanning in het zenuwstelsel. Angst en stress
in het zenuwstelsel maken het moeilijk echt aanwezig te zijn.
Ik ontdekte dat het niet nodig is om de oorsprong van al die
spanningen uit te zoeken, om psychologische, esoterische of spirituele
verklaringen te vinden. Elke verklaring is in laatste instantie
een vermijding van het werkelijk ervaren van de gevoelens.
De tendens is al die gevoelens en samentrekkingen te vermijden,
er niet bij aanwezig te willen zijn en dat veroorzaakt al het
lijden en het zoeken. Na één van de trainingen
die ik deed huilde ik. Ik kreeg alle hulp die ik maar kon bedenken
maar ik was nog steeds niet vrij. ik bad dat er iemand in mijn
leven mocht komen om me een uitweg uit het lijden te tonen. In
dezelfde week hoorde ik van Julia dat ene Isaac Shapiro satsang
gaf in München. Ik was verliefd op Julia en 'for love's
sake' ging ik met haar mee. Tijdens de satsang zei Isaac: 'You
are That', iets in me hoorde dat, het sloeg in als een bliksem,
direct naar mijn hart. Ik begreep absoluut niet wat er gebeurde,
ineens zag ik het leven vanuit een ander perspectief en ik huilde.
I voelde me vrij en al mijn vragen waren beantwoord. Daarna kon
ik niet meer op de oude manier verder leven. Ik gaf mijn praktijk
als therapeut op en stond weer met lege handen. Vervolgens kwamen
allerlei zaken naar boven die ik niet wilde ervaren naar boven,
angsten, conflicten in mijn relatie maar ik bleef erbij aanwezig,
ik rustte erin.
I am That, dat wat niet beweegt en tegelijkertijd probeerde van
alles me te laten bewegen, het was zo pijnlijk. Hoe kon ik het
allemaal verdragen? Alles wat nog in mijn systeem nog aanwezig
was kwam naar boven. Ik bleef er vanaf, veel dingen wilde in
me thuiskomen. Ik kon niets doen. Alles onvoorwaardelijk in
jezelf thuis te laten komen, dat is de basis van satsang.
De liefde om niemand, niets
te zijn.
De enige manier waarop het leven kan werken
is als je niemand bent. Het gevoel van 'ik' ontstaat als je iets
niet wilt ontmoeten.
In bewustzijn rusten en beschikbaar zijn voor wat is, is
de verandering die plaatsvindt. Maar pak dat niet op, neem dat
niet voor jezelf. Anders word je iemand die een mooie ervaring
had. Verlichting is geen ervaring, het is de ruimte waarin alle
ervaringen komen en gaan, het heeft geen vorm. Je kunt het zijn
maar niet beschrijven, we weten niet wat het is. Het enige dat
uiteindelijk gebeurt is het verdwijnen van de de onechte persoon
tussen de ervaring en bewustzijn. Claim nooit iets, bewustzijn
is totaal onpersoonlijk! Ik weet wie ik ben maar tegelijkertijd
weet ik het niet. Het is niet zo dat ik iets heb dat jij niet
hebt. Veel mensen hebben satori's, openingen gehad. Maar dan
ontstaat er een probleem, mensen proberen te begrijpen wat er
gebeurd is en maken er iets van. Dit is een mentale activiteit,
op het moment dat je het probeert te begrijpen pak je het op,
je maakt er een ervaring van en het is voorbij, een ervaring
uit het verleden, een object. We hebben onszelf weer afgescheiden
en ontmoeten nu wat er is vanuit die ervaring.
Toen ik er met Isaac Shapiro over sprak zei hij twee dingen:
'Claim nooit iets,' en: ' Blijf aan de voeten van de meester'.
Het oude heeft zoveel momentum, dat is het probleem. Zelfs na
zo'n verschuiving gaat het bodymind systeem gewoon door met zijn
oude patronen. Maar nu kunnen we het ontmoeten zonder het te
willen veranderen. Het willen veranderen is deel van het oude
patroon, van de oude manier. We kunnen die oude manier van functioneren
in ons laten thuis komen en de pijn ervan voelen.
Awareness, gewaarzijn, draagt
de hele wereld als een moeder.
Onze ouders ondersteunden
ons niet, droegen ons niet, ze legden ons iets op. Mensen willen
werkelijk gezien, gekend en ontmoet worden. Dat is wat de wereld
het hardst nodig heeft. Er zijn zoveel dingen die ontmoet willen
worden in jezelf. Als je ze kunt ontmoeten zonder ze te willen
veranderen ben je vrij. Omdat we ze willen veranderen blijven
we in een cirkel ronddraaien. Als je door het filter van iets
willen veranderen kijkt schept dat afstand. Als je die subtiele
filters vriendelijk herkend zonder dat je ze wilt veranderen
kunnen ze vrede vinden in het gewaarzijn en oplossen. Ze worden
zelf gewaarzijn. Dan kan echt ontmoeten plaatsvinden. Het is
nodig de vaardigheid te ontwikkelen om ons zelf te ontmoeten
zonder te willen veranderen, zonder te analyseren of projecteren.
Dat is de grootste kracht in de wereld. Dit met je verstand begrijpen
is niet genoeg. We kunnen zelfs satsang gebruiken om ons hart
te beschermen. In ieder van ons is veel pijn, als we dat niet
willen ontmoeten kunnen we alles gebruiken om het uit de weg
te gaan, zelfs satsang.
Vriendschap.
Ik noem mezelf geen leraar, dat is een valstrik. Nadat je een
meester of leraar hebt ontmoet zal je een vriend ontmoeten. Een
vriendschap opbouwen is niet eenvoudig, in de ontmoeting als
vrienden kan satsang plaatsvinden. En zonder dat kan de planeet
niet overleven. Satsang is een plek waar vriendschap op natuurlijke
wijze kan ontstaan, vroeger noemde je het broederschap. Als satsang
een leraar student verhouding is, is het ook een valstrik, het
is dan nog steeds gebaseerd op afscheiding, er is een subtiele
afscheiding. In ontmoeten als gewaarzijn zien we dat er nooit
afscheiding is geweest, dat er maar één hart is.
Een leraar zijn is een zeker perspectief en is nog steeds beperkt
door het gevoel van een ik, een ik dat overleeft doordat er een
andere ik is, een student bijvoorbeeld. In de ontmoeting als
gewaarzijn zijn zowel de leraar als de student deel van dat gewaarzijn.
Een leraar zijn is een comfortabele plek, een plek waar het ik
nog steeds overleeft.
In de wereld zijn.
De manier waarop ik met
mijn partner ben reflecteert 100% hoe ik met mezelf omga. De
duidelijkste verandering die heeft plaatsgevonden is hoe ik met
mezelf omga. Dat was erg hard, nu ontmoet ik mijn ervaringen
op een zachte manier. Ik ga niets meer uit de weg, ongemakkelijke
zaken vermijd ik niet meer. Ik sta nu totaal anders in de wereld.
Hoe ik met mijn relaties omging en de manier hoe ik mijn eigen
ervaringen ontmoette waren de twee grootste problemen in mijn
leven. Die verandering is opmerkelijk. Ik heb het zelf niet veranderd,
het veranderde door mijn bereidheid alles op de zachtst mogelijke
manier te ontmoeten.
De wijze waarop in de wereld ontmoet is ook veranderd. Als ik
over de burgeroorlog in Irak lees voel ik er compassie voor,
ik zie hoeveel er aan alle kanten wordt geleden. Ergens tegen
zijn heeft geen zin, je wordt altijd waar je tegen vecht. Zelfs
in een oorlog is er onschuld; mensen die in hun eigen gedachten
geloven. Op het moment dat je bewust wordt kan je veel gedachten
niet meer geloven.
Satsang, een plek om weer heel te worden.
Het leven is van nature
zachtaardig. Het leven is niet hard tegen ons maar wij zijn hard
tegen het leven, het leven is vriendelijk maar wij hebben het
idee dat we er ons tegen moeten beschermen. We proberen op een
gewelddadige manier het leven buiten ons te houden.
Er gebeurt iets, een gevoel komt naar boven en onze interpretatie
van dat gevoel maakt dat we er ons van verwijderen. Uiteindelijk
bestaat weerstand niet, het is een verschuiving van de aandacht,
weg van het gevoel. Als de aandacht terugkeert naar zijn eigen
bron, gewaarzijn, verdwijnt de weerstand. Het is belangrijk te
zien dat weerstand niet bestaat, het is alleen een kwestie van
waar onze aandacht is. We zijn alleen gebonden door onze eigen
ideeën.
Er zijn patronen en gevoelens die naar boven komen. In de psychologische
benadering proberen we het op te lossen. Maar met de beste bedoelingen
maken we het dan meestal erger. De poging het te analyseren,
het op te lossen maakt het erger.
In satsang zien we dezelfde patronen zoals we die in therapie
zien maar dan is er de uitnodiging er bij te blijven. We blijven
er met onze handen vanaf en dan kan het op een natuurlijke manier
thuiskomen, het integreert zichzelf!
Ontwaken is een verschuiving
van aandacht.
Als onze aandacht naar
buiten is gericht verschijnt de wereld. Als dat duidelijk is
betekent dat een revolutie. Dit moment is voor ons een sensatie,
ervaren. Laat die sensatie, die gewaarwording naar binnen komen
zonder het te willen controleren. Mag het in ons zijn? Wij zijn
niet in de ervaring ervan, de ervaring is in ons! Laat het zijn
plek in ons vinden. Op die manier leven we het in het lichaam,
dit ogenblik kan worden belichaamd.
Leven als een belichaming van gewaarzijn is vrijheid en liefde.
Je hebt het niet, JE BENT HET!
|