DE LAATSTE DAG

s'morgens worden we wakker na weer 'n moeilijke nacht.Dit is 'n dag in mijn leven die zo onwerkelijk is.Vandaag moet ik afscheid nemen van mijn meisje,ik zal haar na het sluiten van de kist nooit en nooit meer zien of voelen.

Jayson is bij de oude buren en die zorgen ervoor dat hij er netjes uitziet.

Chantal Walmsley gaat hem daar halen om zich dan bij ons te voegen.Wij kleden ons ook netjes aan,wel in het zwart.Dan is het zover.

De kist wordt binnen gedragen en ze halen Chantal naar beneden.Ik ga even naar buiten maar George blijft bij mijn meisje zodat er niks met haar kan gebeuren.

Als ze in de kist ligt komt George mij halen,daar ligt ze dan.Het is nog steeds niet te geloven en zo onwerkelijk.

Chantal krijgt mijn ring aan,een elfenring.

'N ring die mij heel diebaar is,hopelijk voelt ze dat ik daardoor 'n beetje bij haar ben.Ook krijgt ze 'n foto mee van Ron en Jayson, haar vader en mij.

Dan moet ik afscheid van haar nemen.

Ik hoor 'n gekreun en grom uit het diepste van 'n ziel en realiseer me dat ik dat zelf ben.

Tranen vallen op haar vestje en handen en ik streel haar op het enige plekje wat nog echt op Chantal lijkt en voeld.Haar voorhoofd.

Niets in mijn leven zal meer pijn kunnen doen dan dit.

Dan gaat de kist dicht en de witte bollen worden erop gedraait,daar gaat mijn meisje.

Vreselijk dat ze zo opgesloten ligt,het mag voor mij snel voorbij zijn.

Alleen zijn met mijn verdriet en ons gezin.

Gewoon alleen zijn.

Het liefst zou ik met haar mee gaan.

We hebben de afgelopen 5 dagen geleefd om alles zo goed en mooi mogelijk voor Chantal te maken.

Nu willen we nog maar 1 ding,alleen zijn met ons gebroken gezin.Elkaar vasthouden en huilen.

Dit komt nooit meer goed.

Het zal nooit meer worden zoals het is geweest.

Het gemis zal altijd blijven en de pijn steeds blijven knagen.

Mijn meisje is niet meer.....

 

Elke keer als ik naar je foto en urn kijk

krijg ik tranen in mijn ogen van ongeloof en verdriet

Tranen omdat ik me afvraag waarom jij niet meer hier bent

en tranen want het antwoord weet ik niet.

Ik vraag me dan af waar je bent

en of dit rare gevoel ooit went.

Ik wilde dat ik bij je kon zijn

al was het maar voor even.

Maar ja,dat is maar 'n wens

die niemand mij kan geven.

Lieve Chantal, ik mis je zo

en blijf altijd aan je denken.

Er is 'n plaatsje in mijn hart

Het enige wat ik je nog kan schenken.

 

De dag dat Chantal 21 zou zijn geworden is ze weer thuis gekomen in haar urn.

Ze heeft nu haar eigen plaatsje in de kamer waar iedereen haar kan zien.

Het is 'n rustig gevoel dat ze veilig thuis is en dat ik haar iedere dag welterusten kan wensen en kaarsjes bij haar kan branden.

Het zal nooit meer worden zoals het was.

 

Nu het rouw rumoer rondom jou is verstomd

de stoet voorbij is, de schuifelende voeten

nu voel ik dat er een diepe stilte komt

en in die stilte zal ik je tegen komen

we zeggen veel te snel,het is voorbij

hij heeft alleen je lichaam weggenomen

niet wie je was en ook niet wat je zei

ik zal nog altijd grapjes met je maken

we zullen samen door het stille landschap gaan

nu je mijn handen niet meer aan kunt raken

raak je mijn hart nog duidelijk aan

in de tunnel van verdriet

waar je licht noch toekomst ziet

waar 't gemis je lichaam raakt

waar je hete tranen laat

tot in je ziel de leegte voelt

daar is het leven onderkoeld

afscheid nemen doet zo'n pijn

en 't zal altijd bij me zijn

blijven tot m'n laatste snik

een kind verliezen blijft, weet ik

 

Hieronder staat een link naar wat foto’s van de dagen dat Chantal thuis lag opgebaard, foto’s van Chantal zelf zoals ze lag opgebaard, de uitvaart, de rouwkaart en gedichten die zijn geschreven voor Chantal. Kllik op de afbeelding om verder te gaan.

U kunt hieronder delen van de tekst zien die zijn voorgelezen door Toos van Alphen tijdens de uitvaart van Chantal.

terug naar boven