|
|
|
|
|
|
Vrijdagmorgen werd ik op mijn werk gebeld. Zoals gewoonlijk belde ik terug, Chantal had nooit veel beltegoed.
-Hoi mam, wilt u mijn haar invlechten, ik zal zovast beginnen...
Het kan pas vanmiddag meisje, je weet, ik moet tot half 12 werken. Daarna eten en even een slaapje doen. Na half 3 / 3 uur kan het wel...
-Dat is goed mam, zal ik vast beginnen, tot straks...
Dit was het laatste wat ik van haar heb gehoord.
Ik heb haar om half 2 nog proberen te bellen omdat het wat later was geworden. Ze nam niet op. Ik ben even gaan liggen omdat ik vreselijk moe was.
|
|
|
|
|
|
|
Weer beneden, Jayson was ook weer wakker, heb ik Oma gebeld. Chantal was er nog niet en ik was bang dat ik de bel niet had gehoord. Meestal ging Chantal dan even naar oma. Maar Oma had haar niet gezien. Echt ongerust maakte ik me niet want Chantal was niet iemand van de tijd en haar plannen veranderden nogal eens. Weer ging de telefoon, ik nam op maar er werd gelijk opgehangen. Nog geen 5 seconden later ging de deurbel. Politie aan de deur. Het eerste wat ik vroeg was, er is toch niks gebeurd he? Nog niet denkende aan Chantal.
De agent was een oude vriend van mij, hij was samen met een politieagente. De agent, Jan, vroeg of ze even binnen mochten komen en ik knikte van ja.
De agent begon: Jolanda, ik moet je iets heel ergs vertellen. Heb je een dochter die Chantal heet? Chantal de Wijs? Ze is betrokken geweest bij een ernstig ongeval. Ze is vanmiddag overleden.
Wat ik toen voelde kan ik nog steeds niet beschrijven, mijn wereld stortte in. Dat moment en die woorden zullen eeuwig in mijn hoofd blijven en steeds weer herhaald worden. Eerst huilen, daarna stil, verstomd, leeg, dood. De agent, Jan, heeft voor mij George gebeld en mijn zusje Lya zodat die het aan de familie en vooral aan Oma kon vertellen. Ook de vader van Chantal is gebeld.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
George heeft zelf Ron gebeld die later door de politie werd thuisgebracht. George belde ook Rob op, een goede vriend van ons en Chantal, om te vragen of hij mijn familie wilde bellen, met name, Frans van Balkom die uitvaarten verzorgt. Ik wilde mijn meisje zo snel mogelijk thuis hebben. Ze zou het vreselijk hebben gevonden als ze ergens in een vriezer moest liggen. Lya en Ron hebben haar kamer in orde gemaakt. Ook zijn Ron en Lya kleren gaan kopen voor haar. Ze hadden een prachtige groene broek en bijpassende schoenen en vestje gekocht. Zelfs aan sieraden hadden ze gedacht. Rond half elf kwam Chantal thuis, ze moest toen nog wel opgemaakt worden. Ik durfde niet te gaan kijken. Iedereen zei dat ze zo vreselijk beschadigd was. Het was voor mij al een stuk rustiger dat ze boven lag, thuis, veilig. Niemand die haar nog iets kon doen. Ze zijn uren met haar bezig geweest maar dat was niet erg, ze was thuis. De volgende morgen ben ik pas gaan kijken, samen met George, die haar vrijdags al had gezien bij de indentificatie. Dat was vreselijk, daar lag ze. Zo stil en koud, mijn meisje. Ze hield er zo van om mooi te zijn en nu was haar gezichtje zo beschadigd. Zo stil, zo droef. Het maakte mijn hart koud en mijn hoofd bonkte. Mijn meisje, waarom, waarom?? Er is een groot gedeelte in mij op dat moment ook gestorven.
|
|||
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
ga nooit weg zonder te praten dat doet soms een hart zo'n pijn wat je 'smorgens hebt verlaten kan er s'avonds niet meer zijn Waarom heeft de tijd zich zo vergist en jou meedogenloos ontvoerd naar het land waar ik jou mis mij achterlatend-uitgevloerd Dit verdriet blijft mij beklemmen de pijn wurgt mij dag en nacht woede weet mij te ontstemmen hulpeloos verlies ik alle kracht ik zal jou voor altijd meedragen en mijn tranen zullen nooit meer drogen en mocht men naar jou vragen dan zien ze jou in mijn ogen
|
|||||
|
|||||